Chong i Druckman, w kontekście mediów i komunikacji, twierdzą, że framing przyjmuje dwa główne formaty- ram równoważności i nacisku. Ramy równoważności odnoszą się do stwierdzeń, które są logicznie równoważne, ale wypowiedziane są w różny sposób. Tak więc ich sformułowanie sprawia, że poszczególne osoby zmieniają swoje preferencje. W przypadku ram nacisku ludzie dokonują różnych ocen w zależności od tego, który aspekt wypowiedzi został celowo podkreślony przez badaczy. W psychologii- z rozszerzeniem na ekonomię- wpływ różnego sposobu frazowania wypowiedzi o identycznej semantyce badali Kahneman i Tversky (1981). Pokazują oni jak na wiele sposobów wpisać w ramy problemy decyzyjne, które dają podstawę do różnych wyborów, w przeciwieństwie do kryterium niezmienności racjonalnego wyboru. Oznacza to, że preferencje mogą zostać zmienione, i można wskazać drogę do rozwiązania osobom podejmującym decyzję, co może być uważane za bardziej pożądane przez osoby manipulujące daną ramą. W eksperymencie przeprowadzonym przez Kahnemana i Traversky’ego wzięły udział dwie grupy ludzi. Obie grupy otrzymały opis następującej sytuacji: Wyobraź sobie, że USA przygotowuje się do wybuchu niezwykłej azjatyckiej choroby, która może zabić 600 osób. Zaproponowano dwa różne programy zwalczania choroby. Załóżmy, że naukowo oszacowane efekty obu programów są następujące:

Pierwsza grupa otrzymała wybór między programami A i B. W zależności od ich wyboru oznacza to, że w grupie 600 osób:
-Program A zakłada: „200 osób zostanie uratowanych”,
-Program B: „istnieje 1/3 prawdopodobieństwa, że 600 osób zostanie uratowanych, a 2/3 prawdopodobieństwa, że nikogo nie uda się uratować”. Uczestnicy eksperymentów częściej wybierali program A (72%) niż program B (28%).

Drugiej grupie zaproponowano wybór między dwoma programami C i D. W zależności od ich wyboru oznaczało to, że wśród 600 osób:
- Program C: „400 osób umrze”,
-Program D: „istnieje 1/3 prawdopodobieństwa, że nikt nie umrze, oraz 2/3 prawdopodobieństwa, że zginie 600 osób”.
Uczestnicy częściej wybierali program D (78%) niż program C (22%).

Uwaga: Programy A i B są identyczne pod względem logiki i matematyki. Programy C i D również są pod tym względem identyczne. Dlatego wybór jest tylko iluzoryczny. Programy A i C są podobnie sformułowane, jako te z bezpiecznym rezultatem (ci, którzy przeżyli kontra ci, którzy zmarli), a programy B i D są w podobny sposób określone, jako niejednoznaczne/niepewne (prawdopodobieństwo). Wyraźnie istnieje odwrócenie wyboru, gdy decyzja przedstawiana jest w kategoriach ratowania życia (grupa 1) w przeciwieństwie do sytuacji, gdy decyzja jest przedstawiana w kategoriach oczekiwanych zgonów (grupa 2).