Het begon allemaal eind 2015. Ik had al jaren onderzoek gedaan naar de wetenschappelijke ontdekkingen en de theorieën die me konden helpen begrijpen hoe de hersenen signalen ontvangen en verwerken voor pijn, en hoe deze verbindingen kunnen worden afgesloten. En ik was eindelijk klaar voor iets groters. Begin 2016 begon ik een gratis online cursus over neurowetenschappen op Harvard. Het was een gamechanger. Ik moest veel lege plekken invullen, ik had tot dan toe een carrière in consulitng en volwasseneneducatie

Neurowetenschap was slechts het begin, en elke keer dat ik een interdisciplinaire link vond, ging ik verder graven om het nieuwe veld gaan verkennen. Zo heb ik vrienden gemaakt met Neuroanatomy, Cognitive Science en Cognitive Linguistics, Human Evolutionary Biology. Ik ontdekte de onderzoeken van enkele van de beste professoren van MIT, Harvard, Stanford, Berkeley - zoals Marvin Minsky, Robert Sapolsky, George Lakoff, Noam Chomsky en Steven Pinker. Ik vulde elke vrije minuut met me er verder in te verdiepen, het was verslavend

Parallel hieraan herontdekte de maatschappij en de wereld opnieuw de kracht van disinformatie. Er werd veel over gezegd en geschreven, maar niemand leek er iets aan te kunnen doen. De media en de journalisten stonden er middenin, net als de populisten en de politici, in meer dan 1 politieke verkiezingsrace. Gebruiken van disinformatie was eenvoudig en effectief en men komt er .altijd weer mee weg

Ik besefte ook dat er meerdere initiatieven en pogingen werden ondernomen om een ​​tegengif te vinden voor de disinformatieziekte (of informatieverschuivingen, zoals nogal beklemtoond door Dr. Claire Wardle), maar dat deze zich allemaal (enkel) in het domein van de media bevonden, en dat daarbij de nadruk telkens gelegd werd op snel veranderende nieuwsvoering. Voor mij voelde dit aan als onvoldoende. Ik ben het eens met het belang ervan. Maar als docent volwasseneneducator, houdt is er een andere vraag die me veel meer bezig houdt: wat gebeurt er met disinformatie eens deze niet meer nieuw is. Op dat moment wordt disinformatie een stil roofdier, dat wacht op een leerling die een opdracht krijgt, en het zo weer tot leven brengt, oppoetst en presenteert en online zet. Deze leerlingen, studenten, binnenkort misschien de volgende generatie advocaten, artsen en - ja, leraren